Klasyka nie musi być nudna. Konserwatyzm awangardowy.

The Krasnals - projekt pozytywny
"Piękno zakryte" - krok drugi.
Konserwatyzm awangardowy w opozycji do fałszywej awangardy postępu.

The Krasnals "Nefertiti / Tribute to artysta nieznany oraz Christo / Piękno zakryte / z cyklu Piękno w Sztuce". 2012. Olej na płótnie. 40 x 40 cm

Czy nadszedł czas na oddolny ruch konserwatyzmu awangardowego?

Wielu klasykę uważa za nudną i mało oryginalną, kryje wstydliwie swoje przywiązanie do konserwatywnych wartości i podąża za nowoczesną pseudo-wolnością płynącą z postępowego zachodu. Większość jednak nie potrafi się bez niej obejść. Sztuka klasyczna to według badań ulubiona pozycja wielu Polaków.

Nic nie zastąpi nam satysfakcji, jaką mamy podczas kontaktu w pozycji klasycznej.
Nasze ciała są idealnie zespolone, patrzę w jej oczy i widzę w nich miłość i radość ze wspólnie przeżywanej rozkoszy. Wbrew modnej poprawności politycznej, większość mężczyzn jest za klasyką. Mając kobietę pod sobą, w pełni panują nad sytuacją i przez to pewnie się czują. W ten sposób zostaje zaspokojona męska potrzeba dominacji. Wśród kobiet również przeważają zwolenniczki pozycji klasycznej. Dla kobiety jest to pozycja, która daje możliwość seksualnego odprężenia oraz poddania się woli i inicjatywie partnera. Niewielkie nawet zmiany kierunku i siły poszerzają zakres doznań u obydwojga kochanków. Niezliczone głosy ankietowanych świadczą o tym, że warto w tej pozycji eksperymentować.

Niezwykle cenne uwagi na temat konserwatyzmu można znaleźć w tekście Zbigniewa Warpechowskiego na Obiegu z 31.08.2012. Pisze on np. że:
„W pewnym sensie konserwatyzm pokrywa się z awangardą. Konserwatyzm jako sprzeciwianie się jałowemu postępactwu i gonitwie za nowymi trendami i awangarda jako rzeczywista twórczość, odpowiadająca na wyzwania ducha czasu.”
„Konserwatyzm jako rozważna, nieuprzedzona żadną ideologią krytyka wszelkich trendów i pędów, poszukująca tego, co trwałe i niezawodne w myśleniu o sztuce, niepoddający się manii burzenia czy zwalczania jakichś tabu w imię jałowego postępu dla postępu.”
„Od 30 lat sztuka została poddana presji ideologicznej pod nazwą "postmodernizm". Mówię presji, bo to nie artyści byli jego autorami, tylko zgodzili się na wygodne warunki, które im zaoferowano.”
„Istnieje coś, co można nazwać imperializmem kulturalnym w wydaniu soft. Kraje bogate, tym samym mądrzejsze z definicji (w co bardzo wątpię), nie interesują się lokalnymi wariantami kultury, historii, uwarunkowaniami społecznymi; dążą do dominacji tylko swojej wizji ideologicznej. Polacy, jak wiadomo, są pawiem i papugą, zwłaszcza krytycy, którzy poszukują odpowiedników tego, co robi się na Zachodzie, bo to ich usadawia w pozycji ludzi kompetentnych.”
„Zamiast wyzwolenia przyszło rozwydrzenie, wymarzoną wolność zakneblowano poprawnością polityczną, a twórczość artystyczną pokryły miazmaty postmodernu.”