The Krasnals na 55 Biennale w Wenecji 2013

The Krasnals na 55 Biennale w Wenecji – po raz drugi

Czyli co w trawie piszczy na Jeżycach?
Sound of Jeżyce Silence

Czyli święto artystów z całego świata, które odbywa się w parku Giardini w Wenecji.


Po długich dyskusjach jury konkursu w składzie: Galit Eilat, Donata Jaworska, Joanna Kiliszek, Grzegorz Kowalski, Anna Markowska, Luiza Nader, Anda Rottenberg, Piotr Rypson, Jarosław Suchan, Aneta Szyłak, Krzysztof Wodiczko oraz Hanna Wróblewska, wybrało projekt The Krasnals:


CHAPTER I
Łysa Pała na Jeżycach się wychowała i tam dorastała – czyli kim tak naprawdę jest Whielki Krasnal

Tak, w którymś momencie nadmiernie skupiłem uwagę widzów na swoim faszystowskim seksapilu. To odwiodło ich od tego, o czym naprawdę mówię, co jest z seksem w mniejszym stopniu związane. Narcyzm to spowodował. To jest ciekawe, bo zrobiłem sobie badania krwi i wyszło, że mam kilkakrotnie wyższy od normy poziom testosteronu. Byłem zdziwiony, bo ani nie mogę się pochwalić szczególnie wysokim libido, ani rozrośniętymi drugorzędnymi cechami płciowymi jak przerośnięte sutki... Gdzieś to musi znaleźć ujście. Prawdopodobnie właśnie w skłonności do popisywania się i dominowania. I dużej agresji. To, że o tym mówię, świadczy, że świadomość się z tym ściga, ale wystarczy odpowiednia publiczność i znowu zaczynam. Potem się wstydzę. Staram się to zmienić.
Jestem zwolennikiem systemu. Chcę, żeby architektura i policja broniły mnie przed ludźmi i ludzi przede mną. Potrafiłbym w napadzie gniewu zabić człowieka. Moja praca ''Piękno'' jest pijacka. Bramy, które wpuszczają piękno, może otworzyć właśnie alkohol. Praca ''Piękno'' opowiada o niemocy zatrzymania naporu piękna, które się wlewa do człowieka. I to właśnie prezentuję na 55 Biennale w Wenecji wraz z moją świtą Krasnali.

„Niech moc będzie z nami” Solo Performance grupy The Krasnals i zapojki. 55 Biennale w Wenecji 2013

Dzisiaj artystyczny mainstream jest najlepszy, z małym marginesem błędu. Nie ma propozycji, które łamałyby kark gwiazdom. Krasnal jest najlepszym polskim malarzem, nie mam co do tego wątpliwości. Powodzi mu się świetnie. System sztuki działa w miarę dobrze. Nie ma problemów z urzędnikami nierozumiejącymi systemu. Wszystko działa świetnie. Uważam, że artyści nie powinni buntować się przeciwko systemowi, przeciwnie do tego co sugerował Georges Pompidou, "Sztuka ma dyskutować, ma się sprzeciwiać, ma protestować" (L'art doit discuter, doit contester, doit protester). Ja mu nie ufam, ani rynkowi sztuki. Artysta ma ten rynek budować, porządkować i dawać mu standardy. W tym sensie jestem pozytywistą. Jestem zwolennikiem systemu w ogóle. Chcę, żeby architektura i policja broniły mnie przed ludźmi i ludzi przede mną. Potrafiłbym w napadzie gniewu zabić człowieka. System ma mi to uniemożliwić.

CHAPTER II
Pociąg do bezdomnych (I feel train to you)
Te ujęcia, w których pojawiają się bezdomni, należą do najciekawszych w całym świecie sztuki i chyba też najwięcej mówią o Pociągu do bezdomnych. Stąd też pomysł na projekt The Krasnals oraz decyzja jury. Z dzisiejszej perspektywy dokument The Krasnals nie mógł być jednak zaprezentowany w całości z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze, kamera Krasnala zazwyczaj stara się uchwycić portret i bohaterowie ujęć bez problemu mogliby zostać rozpoznani, co z punktu widzenia prawa stanowi naruszenie prywatności. Tym razem problem nie wystąpił, gdyż wszyscy byli zamaskowani. Po drugie, chodzi o kwestię etyczną i zarazem coś, co – z punktu widzenia krytyki sztuki – można by zapewne określić jako różnicę pomiędzy modernizmem a postmodernizmem. Obecność narzędzi dokumentacji oraz sposób ich wykorzystania zmuszają dzisiaj do zadania pytania o moralne prawo do ich użycia w ten a nie inny sposób, zmuszają do zadania pytania o podmiot i zasadność narracji, w jakiej on się pojawia. Fragmentaryczność prezentowanego materiału filmowego i jego selekcja podkreślają brak obecności samych bezdomnych i przez to tworzą dla niej przestrzeń. Z tego właśnie powodu z obszernej dokumentacji Krasnala prezentujemy tylko fragmenty dotyczące Pociągu do bezdomnych. I to był główny problem, jaki grupa The Krasnals zaprezentowała na 55 Biennale w Wenecji.

Pociąg do bezdomnych. The Krasnals na 55 Biennale w Wenecji 2013

Film Pociąg do bezdomnych, czyli krótki film o bezdomnych, czyli gdzie jest najmniej bezdomnych? – w domu, a szczególnie na Jeżycach” powstawał w kilku latach. Pojazd skonstruowany został ze stali i żelaza, głównie chyba jednak z żelaza. Był odpowiedzią The Krasnals na wyraźnie widoczną na Jeżycach sytuację bezdomności: w schroniskach czy domach socjalnych panowały rygorystyczne warunki i nadużycia, dlatego ludzie często woleli ulice. Pociąg dawał przynajmniej częściową autonomię, minimalną sferę prywatną uprawomocniał ich obecność w miejskiej społeczności i jej wzajemnych zależnościach, a także pomagał w pracy – zbieraniu butelek i puszek.


Chapter III
Ruch Odrodzenia Bezdomnych za pomocą dźwięku
Drugi kurator wystawy w Pawilonie Polonia, podkreślił, że twórczość The Krasnals, którą można umiejscowić pomiędzy estetyką punk rockową i minimal artem, jest szczególnym zespołem prac, trudnym do zakwalifikowania.

Wystawie towarzyszy katalog podejmujący dialog z praktyką artystyczną The Krasnals. Książkę oraz całą oprawę graficzną wystawy zaprojektowało studio The Krasnals Project. W interdyscyplinarnym wydawnictwie prowadzącym przez różne wątki obecne na wystawie, oprócz opisów poprzednich realizacji The Krasnals, które bezpośrednio doprowadziły ich do występów na Biennale, znajdują się teksty i wywiady z różnymi autorami i naukowcami. Są to m. in. teksty autorstwa naukowców zajmujących się głównie strategiami opartymi na redukcji mediów w sztuce i psychoakustyce i psychowizualistyce; wywiady z fizykiem teoretycznym, który obecny jest w całym projekcie ze względu na swoją teorię końca czasu, oraz z autorem, który od czterdziestu lat zajmuje się przetwarzaniem dźwięku dzwonu.

Głównym tematem 55. Międzynarodowej Wystawy Sztuki – la Biennale di Venezia, zaproponowanym przez kuratora generalnego Massimiliano Gioniego, jest "Pałac Encyklopedyczny" – czyli koncepcja muzeum wszelkiej ludzkiej wiedzy, w którym mają być pokazywane największe osiągnięcia bezdomnych na rynku nieruchomości. Największym osiągnięciem na rynku nieruchomości bezdomnych jest pociąg do bezdomnych, czyli Ruch Odrodzenia Bezdomnych za pomocą dźwięku. Opatentowany w połowie lat 50. przez artystę-bezdomnego samouka Marino Auritiego projekt Pałacu ma być punktem wyjścia dla tegorocznego Biennale, które połączy poszczególne wagony wykluczonych.
I pełno ludzi w każdym wagonie,
A w jednym krowy, a w drugim konie,
A w trzecim siedzą same grubasy,
Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy,
A czwarty wagon pełen bananów,
W dziewiątym - same tuczone świnie,
W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie,
A tych wagonów jest ze czterdzieści,
Sam nie wiem, ilu bezdomnych się w nich jeszcze mieści.

W skrócie i trochę infantylizując, projekt można określić jako koncepcję, według której czas tak naprawdę nie istnieje.
W Pawilonie Polskim The Krasnals prezentują instalację dźwiękową, która jest ich najbardziej monumentalną realizacją, do pewnego stopnia podsumowującą dotychczasową drogę artystyczną.
"Na wystawie mamy do czynienia z instalacją dźwiękową, co rozumiemy jako sytuację dźwiękową zależną od wizualnej i odwrotnie. Ta relacja pomiędzy dwoma warstwami jest podstawowym elementem budowania narracji. Instalacja składa się z trzech elementów. Te składowe mają reprezentacje zarówno w warstwie wizualnej, dźwiękowej, jak i w czasie. Na 55. Biennale w Wenecji artyści sztuk wizualnych The Krasnals wypełniają pawilon Polonia potężnym … dźwiękiem. Utwór, który buduje się za pomocą tych elementów ma wyraźne trzy etapy które brzmią:
Nagle - świst!
Para - buch!
Koła - w ruch!
Itd., itp, Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!...


CHAPTER IV
Ruch Odrodzenia Bezdomnych w Domu
Finałem tego monumentalnego projektu ma być inauguracja Ruchu Odrodzenia Bezdomnych w Domu na rynku nieruchomości sztuki współczesnej w Polsce i na Jeżycach.

Odruch Odrodzenia Bezdomnych w Polsce - symboliczny Odruch Powrotu Bezdomnych do Domu, czyli mniej więcej w okolice Jeżyc.

Debata z innymi artystami bezdomnymi, czy aby na pewno sztuka jest w stanie realnie zmienić życie „Art for social change”. Kolejny główny postulat grupy The Krasnals „Ulice również dla bezdomnych, nie tylko dla prostytutek”, „Stop dyskryminacji mniejszości”. Niech Europrostytutki zwrócą się teraz w stronę bezdomnych, gdyż broniliśmy je podczas EURO 2012. / The Krasnals na 55 Biennale w Wenecji 2013

Fragmenty wywiadu z Whielkim Krasnalem na temat Odruchu Powrotu Bezdomnych:

- Chciałby pan, żeby wrócili?
- Niech robią, co uważają. Nie śmiałbym innym ludziom narzucać wyborów życiowych. Ale w Polsce zieje po nich pustka. Świadomość historii powinna wrócić, wiedza o tym, co było.
Wiedza o tym, co się wydarzyło między Polakami a bezdomnymi, pozwoli wreszcie mówić o Bezdomnych normalnie. Do niedawna przecież "Bezdomny" to była inwektywa.

-To nie jest ciemnogród, a raczej ciemnogrób. A pan już wbija przynajmniej czwarty osinowy kołek w tego wampira. Czy to działa?
- Liczę na zdrowy rozsądek młodego pokolenia. Oni już zdają sobie sprawę, że ludzie są różni, bo jeżdżą po świecie, nie siedzą wyłącznie w polskiej pyrlandii. Czy jednak Polacy faktycznie chcą, żeby Bezdomni wrócili? Dzisiejszy mieszkaniec miasteczka lub miasta, w którym przed wojną połowę ludności albo jeszcze więcej stanowili Bezdomni, musi być kompletnie zdumiony, dowiadując się o tym fakcie. No bo jak to jest, musi zadać sobie takie pytanie, jeśli ma odrobinę oleju w głowie, że na temat połowy mieszkańców jego rodzinnej miejscowości nic się nie mówi, że on nie wie, jak i dlaczego zniknęli z powierzchni ziemi.

- A co to znaczy, że wielu Polaków chce być Bezdomnymi?
- Prawdopodobnie, że Polacy chcą się stać kimś innym. A przecież - nie ma "Innego bliższego nam niż Wy [Bezdomni]". Pomysł na Ruch Odrodzenia Bezdomnych już dobrych kilka lat dojrzewa i obiera sobie coraz bardziej polityczne cele. Teraz to jest projekt ogólnoeuropejski.

- A może wstąpi pan do Ruchu Odrodzenia Bezdomnych w Polsce?
- Nigdy w życiu nie byłem w żadnym ruchu, chociaż były różne ruchy, których byłem częścią, ale żeby od razu przystępować? Boję się że zostanę bezdomnym.

- Sądzi pan, że idea powrotu jest dobra?
- Rozumiem ją raczej w sposób metafizyczny, w końcu ludzie sami decydują o tym, gdzie chcą mieszkać. Ale to na pewno byłoby dla Polski bardzo interesujące, gdyby tu się zaczęli osiedlać Bezdomni. Zaproszono mnie na jedno z odbywających się regularnie spotkań. Oni siedzieli w centrum stołu. Byli tacy, co mówili: "Bezdomni do domu". I byli inni, co wołali: "Bezdomni z Domu". Nie będę więc chodził, krzycząc: "Bezdomni na Dom". Ale w sensie symbolicznego zaproszenia, to z rozkoszą, oczywiście. Bezdomni wracajcie. Cudowne.

- Sądzimy, że stawką Ruchu Odrodzenia Bezdomnych jest to, by Bezdomni najpierw zamieszkali w Polsce właśnie symbolicznie.
- O! Żeby symbolicznie zamieszkali, jestem za tym absolutnie. Chciałbym, żeby Polacy uświadomili sobie tę dziurę niesamowitą, próżnię po Bezdomnych. Ich brak jest wielką szkodą dla tego społeczeństwa.

- Jaką pracę pana projekty mają wykonać nad ludźmi?
- Moje oczekiwania są niezwykle skromne. Z moich akcji ludzie dowiadują się nie tylko, że do takiej ciężkiej straty doszło, ale i o sposobach, w jakich to się stało. I myślimy wtedy, że to jednak byli ludzie.


W ramach Biennale w Wenecji, odbywa się kongres Ruchu Bezdomnych - pierwsze duże spotkanie jego członków i sympatyków, czas na dyskusję, rozrywkę i prywatne rozmowy homeless hopeless huyless. A dlaczego w Wenecji? Kto jak nie The Krasnals powinni pomóc w powrocie Bezdomnych do domu? Nawet jeśli miałby to być powrót jedynie symboliczny na Jeżyce. Bo przecież to stan nuklearnej bezdomności która nacechowana jest wszechobecnym dźwiękiem (dramatycznym krzykiem) Bezdomnych w Pawilonie Polonii na 55 Biennale w Wenecji.

STOP WYKLUCZENIOM!

3xH homeless hopeless huyless!

W takim zespole możemy zdobywać świat!

Romantyka… rączki coraz bliżej. / Planowanie rodziny bez uwzględniania posiadania domu „Imagine no posession” – dialog ze słynną pieśnią Johna Lenina. Uwaga – ten performance odniósł największy sukces na 55 Biennale w Wenecji. Krytyka konsumpcjonizmu.